تاجیکستان ، تا سال 1389هجری شمسی ، هیچ کارخانۀ سیمانی نداشت و یک واردکنندۀ صِرف سیمان بود تا اینکه ، به تدریج ، ورق برگشت .
دولت چین مزیتِ مقیاس را در برنامۀ کار خود قرار داد و با استناد به دلایلی چون ادغام واحدهای کوچک و تشکیل کارخانجات بزرگتر ، حذف خطوط تولید قدیمی و آلاینده ، نوسازی صنعت و رعایت قوانین زیستمحیطی دستور داد تعداد زیادی از کاخانجات سیمان تعطیل شوند .
اینجا بود که صنعتگران سیمان چین تصمیم گرفتند خطوط تولیدشان را به کشورهای همسایه ( بالاخص تاجیکستان و مغولستان ) منتقل کنند . در اوایل سال 1391 ، یک بنگاه چینی به نام "شرکت سرمایهگذاری سیمان هوآگزین ژونگ یا " با یک شرکت تاجیکستانیِ تولیدکنندۀ مصالح ساختمانی به نام "غایور" یک قرارداد سرمایهگذاری مشترک با نسبت 75 به 25 منعقد کرد و بدین ترتیب ، با فراهم آمدن سرمایهای بالغ بر 110 میلیون دلار ، شرکت سیمان هوآگزین غایور تاسیس ، و عملیات احداث یک کارخانۀ یک میلیون تنی ، به نام یووُن ، در ولایت خَتلان آغاز شد .
در سال 2015 ، سیمان هوآگزین ژونگ یا ، با مشارکت یک شریک تاجیکستانی ، آسیاب 1/2 میلیون تنی وحدت را افتتاح کرد . در سال 2016 ، شرکت سیمان شانگفِنگِ چین هم از راه رسید و نزدیک شهر دوشنبه یک کارخانۀ 1/2 میلیون تنی احداث کرد . در همان سال ، هوآگزین تصمیم گرفت تا سه کارخانۀ دیگر ، مجموعاً با ظرفیت تولید 5/5 میلیون تن سیمان در سال ، در اقصی نقاط تاجیکستان بسازد .
معافیت های مالیاتیای که دولت تاجیکستان برای سرمایهگذاران چینی در نظر گرفته بود آنها را شدیداً به حضور در اقتصاد تاجیکستان ترغیب میکرد . این حضور فزاینده تا بدانجا پیش رفت که در انتهای سال 2019 میلادی ظرفیت تولید سالانه سیمان در تاجیکستان به 4/7 میلیون تن رسید ( هرچند که بخاطر کمبود سوخت 4/2 میلیون تن سیمان تولید شد ) . 2019 برای صنعتگران سیمان تاجیکستان سال پرفروغی بود ، چرا که هم نیاز داخلی کاملاً برآورده شد و هم مازاد تولید (بالغ بر 1/55 میلیون تن ) به بازارهای همجوار صادر شد.
اعلام شده که با تکمیل پروژههای فعلیای که در سطح تاجیکستان در دست اجرا هستند ، تا انتهای سال 2022 ظرفیت تولید سالانۀ سیمان در تاجیکستان به 8/9 میلیون تن خواهد رسید .